Ο φακός του Βλαχέρνα.GR είχε φωτογραφίσει τον μακαριστό παπα-Κώστα την ημέρα της εορτής του πολιούχου της Βλαχέρνας, Αγίου ΑΘανασίου (2025), ο οποίος χαιρετούσε το εκκλησίασμα.
Επικήδειο λόγο εκφώνησε ο νομικός Αθανάσιος Ι. Καβουρίνος (πρώην δήμαρχος Λεβιδίου), κατά την Εξόδιο Ακολουθία του μακαριστού Ιερέα Κωνσταντίνου Πανουσόπουλου, στον Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου στο Λεβίδι.
Πού σου Άδη το κέντρον;
Πού σου Άδη το νίκος;
Ανέστη Χριστός και συ καταβέβλησας
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι
Ανέστη Χριστός και ουδείς επί μνήματος
Σεβασμιότατε, σεβαστή χορεία του κλήρου
Λαέ του Θεού του Λεβιδίου
Μεσούσης της λαμπράς πανηγύρεως της του Χριστού Λαμπροφόρου Αναστάσεως, μεταβαίνει στον Αναστάντα Χριστό ο πατέρας Κωνσταντίνος Πανουσόπουλος, ο γνωστός σε όλους μας παπά – Κώστας, ακάματος εργάτης του ιερού θυσιαστηρίου του Τιμίου Προδρόμου Λεβιδίου.
Και λέμε μεταβαίνει, διότι κατά τους προλεχθέντες στοίχους του κατηχητικού λόγου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ουδείς νεκρός επί μνήματος, αφού ο Χριστός Ανέστη και ο διάβολος ετρώθη και ενικήθη.
Και πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να συμβαίνει, παρά μόνο έτσι, ειδικά όταν προπέμπουμε αυτόν, τούτον τον ιερέαν, «.. όσιον, άκακον, αμίαντον, κεχωρισμένον από των αμαρτωλών και υψηλότερον των ουρανών γενόμενον…» κατά τον Απόστολο Παύλο.
Συνηθίζεται, πέραν των αγίων πατέρων που ομιλούν πνευματικά, να μην εκφωνείται επικήδειος από λαϊκό σε κληρικό, επειδή επικήδειος είναι η ζωή του.
Ας μου επιτραπεί Σεβασμιότατε η ολιγόλεπτη θεολογική εκτροπή, επειδή φρονώ πως τούτη τη στιγμή, δύο λόγια ειπωμένα για τον παππούλη μας, είναι μνημόσυνο της γενιάς μου και όχι μόνο.
Ιερέας για 58 χρόνια σε αυτή εδώ την εκκλησία, πρωί – βράδυ, κάθε απόγευμα στον εσπερινό, είτε είχε γιορτή είτε όχι ο ναός. Αυτός, κάθε απόγευμα τελούσε τον εσπερινό, όλες τις ημέρες του χρόνου.
Με χιόνια, με βροχές, με κακοκαιρίες, πρωί – βράδυ.
Στα εξωκλήσια και στον Αη-Γιάννη τον Πρόδρομο, όταν πρωί – πρωί έπαιρνε καιρό και για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, όταν ζητούσε από τον Χριστόν Ιησούν και Τούτον Εσταυρωμένον και Αναστάντα να του δώσει ζωή μέχρι να τελειώσει τη θεία λειτουργία για να μην μείνει στη μέση, κοίταζε κατάματα τον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο και με, το πολλές φορές βουρκωμένο του βλέμμα, άνοιγε δρόμο να ακουμπήσουμε κι εμείς τα προβλήματά μας στην Θεοτόκο.
Γόνος ευσεβούς και πολυτέκνου οικογενείας, προσεύχονταν ειδικώς για τους υπέρ της πίστεως και της πατρίδος αγωνιζομένους και ευκλεώς πεσόντες και όταν τον ρωτούσαμε, γιατί παππούλη ειδικά γι αυτούς, τον έπαιρνε το παράπονο και ενθυμούνταν την σφαγή της Μικράς Ασίας και την Θεόσωστη επιστροφή του πατέρα του, του αειμνήστου μπάρμπα Φίλιππα, άλλη μορφή ηρωική και αγιασμένη, πολεμιστής στο Εσκί Σεχίρ και στη Σμύρνη για την ελευθερία της πατρίδος και την πίστη στην ορθοδοξία, όταν άλλοι σήμερα ομιλούν για συνωστισμό στη Σμύρνη.
Ο προκείμενος κοιμηθείς ιερέας, δεν ήταν ο ιερέας των κύκλων των πλουσίων ή της ψεύτικης συνεύρεσης του φαίνεσθαι.
Ήταν ο ιερέας της ορθάνοιχτης πόρτας του σπιτιού του και της εκκλησίας, της εγκάρδιας προσκλήσεως προς όλους φιλίας, σε καιρούς αφιλίας, ήταν ο ιερέας που συνέπασχε στη θλίψη του συνανθρώπου του και χαίρονταν στη χαρά του.
Ο ιερέας που έδινε κουράγιο στο μαθητή, στο φοιτητή, στον εργαζόμενο, στον έχοντα ειδικές ανάγκες, στον πρώτο και στον έσχατο. Ο ιερέας της Πρωτάγιασης, που σήμερα στις πόλεις έχει χαθεί, ο ιερέας των εξωρκισμών και των αγιασμών στα ποίμνια του φτωχού ποιμένα και στα χωράφια του αγρότη, ο ιερέας της εξομολογήσεως.
Πάντα μας προέτρεπε να έχουμε κατά νου, πως εδώ είμαστε πάροιμοι και παρεπίδημοι, η ζωή μας να είναι λιτή και δωρική και το βασικότερο – όπως μας έλεγε-, να είμαστε ελεήμονες, διότι έτσι δανείζουμε τον Θεό. Είχε πει χαρακτηριστικά, ας δίνουμε τίποτα στις ανοιχτές παλάμες που μας ζητούν το πρωί, γιατί το βράδυ, όλοι ικέτες και ζητιάνοι γινόμαστε στην προσευχή μας στον Κύριο.
Μας υπενθύμιζε πως ανάμεσα στους νεκρούς, είναι ο Ζωοδότης Χριστούς, ανάμεσα στους απελπισμένους η Υπεραγία Θεοτόκος, ανάμεσα στους κατατρεγμένους οι Φωτοδότης Κύριος, ανάμεσα στο απόλυτο σκότος, το Ανέσπερο Φως, ανάμεσα στην ύλη και στην άθλια καθημερινότητα, ο επί πώλου όνου καθήμενος Βασιλεύς των πάντων.
Από σήμερα ο παπά – Κώστας, εισέρχεται στο επουράνιο θυσιαστήριο, προς τέλεσιν της αναιμάκτου θυσίας.
Εκεί τον καρτερούν πανάξιοι συλλειτουργοί του Κυρίου, οι πολυσέβαστοι Ιερείς του Λεβιδίου, τους οποίους εγώ τουλάχιστον ενθυμούμαι, οι Κωνσταντίνος Πραγκαστής, Αριστείδης Ζάβος, Γεώργιος Γιαννακόπουλος και Ιωάννης Κατσαρός, των ενοριών Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Αγίου Γεωργίου.
Είμαστε ευγνώμονες για την πορεία του αγαπημένου μας παπά – Κώστα και γι αυτά τα οποία διδαχθήκαμε για την πνευματική πορεία μας.
Ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και Ανέστη, να προσδοκούμε στην κοινή Ανάσταση όλων μας και στην συνεύρεση απάντων ημών μετά του πατρός Κωνσταντίνου στον Παράδεισο, εν τη Δευτέρα Παρουσία.
Αγαπημένε μας παππούλη
Πορεύου εν ειρήνη την αγαθήν πορεία, την άγουσαν εις την αληθή και άληκτον ζωήν.
Σε χαιρετούμε αναστάσιμα και σε αποχαιρετούμε με την βεβαιότητα, ότι Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Χριστός Ανέστη (25-04-2025)
