Καλώς ήρθατε στην ιστοσελίδα της Βλαχέρνας Αρκαδίας

Εορτασμός της 200ης Επετείου της Πρώτης εν Λεβιδίω νικητηρίου Μάχης των Ελλήνων κατά των Τούρκων την 14η Απριλίου 1821.

Με αφορμή τον εορτασμό της 200ης Επετείου της Πρώτης εν Λεβιδίω νικητηρίου Μάχης των Ελλήνων κατά των Τούρκων την 14η Απριλίου 1821, σήμερα φωταγωγήθηκε το κτίριο του Δημαρχείου Λεβιδίου, και ακολούθησαν βιντεοπροβολές με τις μορφές των ηρώων του 1821!

foto: Kaiti Galli

ΟΠΕΚΕΠΕ: Ενιαία αίτηση ενίσχυσης 2021 – Ξεκίνησε η υποβολή.

Από 15 Απριλίου 2021, ξεκίνησε η υποβολή της ενιαίας αίτησης ενίσχυσης έτους 2021 μέσω της οποίας χορηγούνται όλες οι άμεσες ενισχύσεις, οι ενισχύσεις των μέτρων των μικρών νησιών Αιγαίου Πελάγους, καθώς και εκείνες των μέτρων αγροτικής ανάπτυξης που συνδέονται με εκτάσεις ή ζωικό κεφάλαιο.

Η Ενιαία Αίτηση Ενίσχυσης 2021 (ΕΑΕ 2021) υποβάλλεται σε ηλεκτρονική μορφή στον ΟΠΕΚΕΠΕ από τον ίδιο το δικαιούχο ή από εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπό του:
– είτε με απευθείας χρήση της εφαρμογής κατόπιν εγγραφής στο online σύστημα στην ιστοσελίδα του ΟΠΕΚΕΠΕ
– είτε μέσω Κέντρου Υποδοχής Δηλώσεων (ΚΥΔ) που έχει πιστοποιηθεί από τον ΟΠΕΚΕΠΕ ειδικά για τον σκοπό αυτόν και δραστηριοποιείται στην περιοχή που βρίσκεται η έδρα της εκμετάλλευσής του, αφού εκδώσει το μοναδικό «κωδικό υποβολής»

Η καταληκτική ημερομηνία υποβολής των αιτήσεων θα καθοριστεί με σχετική Υπουργική Απόφαση. Για κάθε εργάσιμη ημέρα καθυστέρησης, επιβάλλεται ποινή 1% επί της δικαιούμενης ενίσχυσης (εκτός των περιπτώσεων ανωτέρας βίας και εξαιρετικών περιστάσεων). Σε περίπτωση καθυστέρησης μεγαλύτερης των 25 ημερολογιακών ημερών η αίτηση θεωρείται απαράδεκτη.

Προς ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων, έχει ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Οργανισμού το υπ’ αρ. 23921/15-4-2021 έγγραφο «Οδηγίες διαδικασίας υποβολής ενιαίας αίτησης ενίσχυσης έτους 2021» για την υποβολή της αίτησης.

Η ορθή συμπλήρωση της αίτησης, αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του δικαιούχου. Τυχόν λανθασμένη δήλωση των στοιχείων της εκμετάλλευσης, θα έχει ως συνέπεια την επιβολή κυρώσεων. Για το λόγο αυτό καλούνται οι δικαιούχοι να συμπληρώνουν τις αιτήσεις τους με τη δέουσα προσοχή και να προχωρούν σε οριστική υποβολή αυτών στο Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα του ΟΠΕΚΕΠΕ κατόπιν ενδελεχούς ελέγχου της ορθότητας των δηλούμενων στοιχείων.

Απεβίωσε ο Αρκάς καλλιτέχνης Δημήτρης Ταλαγάνης!

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1945 και έζησε στην Αρκαδία τα παιδικά του χρόνια· μετά μετακόμισε στην Αθήνα, όπου έζησε μέχρι το 1964, οπότε και έφυγε στο εξωτερικό. Σπούδασε με υποτροφία στο Αρχιτεκτονικό Ινστιτούτο της Μόσχας και το 1971 πήρε δίπλωμα και μάστερ αρχιτεκτονικής. Επίσης έλαβε το πρώτο βραβείο για το σχεδιασμό του Νέου Μουσείου Λένιν. Η μελέτη αυτή εκτέθηκε για ένα χρόνο στην έκθεση των επιτευγμάτων της Σοβιετικής Τεχνολογίας και Επιστήμης, στην οποία κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Το 1970 επίσης διακρίθηκε στην παγκόσμια έκθεση OSAKA EXPO 1970 για το σχεδιασμό μιας πόλης 40.000 κατοίκων. Το 1971 πραγματοποίησε μια μελέτη εκμετάλλευσης του Φαληρικού όρμου, όπου πρότεινε την κατασκευή του Νέου Αθηναϊκού Θεάτρου.

Το 1971 άρχισε επίσης να ζωγραφίζει. Η πρώτη του έκθεση ζωγραφικής ήταν στο στο salon d’automne του Grand Palais des Champs Élysées στο Παρίσι το 1973. Η δουλειά αυτή ήταν εμπνευσμένη από τον Γιώργο Σεφέρη. Συνεργάστηκε με τον Γάλλο συγγραφέα και σκηνοθέτη Ζακ Λακαριέρ για να ανεβάσουν το έργο Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου. Επίσης πραγματοποιήθηκε έκθεση με έργα του το 1974 στο Foyer Royal de l’ Odéon. Τον Αύγουστο του 1974 γύρισε στην Ελλάδα, όπου συνέχισε να εργάζεται ως αρχιτέκτονας. Επίσης, άρχισε να εκθέτει έργα του σε διάφορες εκθέσεις στην Ελλάδα. Το 1987 εκθέτει τα έργα του στο Μητροπολιτικό Μουσείο του Τόκιο.

Το 1998 διεκδίκησε τη δημαρχία της Τρίπολης, όταν αναδείχθηκε αντιδήμαρχος πολιτισμού.

Έργα

Ο Δημήτρης Ταλαγάνης έχει φιλοτεχνήσει:

• το αναμνηστικό μετάλλιο στη συνάντηση Ρέιγκαν – Γκορμπατσόφ
• την ποιμαντική ράβδο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου
• το μετάλλιο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών
• τα αναμνηστικά της Επιτροπής Διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 και το δίσκο της εκεχειρίας.

Επίσης έχει σχεδιάσει το Άλσος των μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

πηγή: www.pna.gr

14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1821: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΛΕΒΙΔΙΟΥ

Σε κάθε επέτειο της Παλιγγενεσίας, οδηγούμε το πνεύμα την ψυχή μας, αλλά και την μνήμη με ευλάβεια προς τον ένδοξο αγώνα του 1821, ο οποίος αποτελεί το ορόσημο της νεότερης εθνικής μας ιστορίας. Το 1821 αποτελεί το κορυφαίο γεγονός της Ελληνικής ιστορίας που θα θυμίζει στις νεότερες γενιές που έρχονται τον συνεχή, σκληρό αγώνα, ανηφορικό, αλλά ένδοξο δρόμο, που έχει διανύσει το γένος των Ελλήνων.

Ξεχωριστός μέσα στο πάνθεο των αγωνιστών του «21» κι’ ο καπετάνιος Αναγνώστης Στριφτόμπολας, εγγονός και γιος παλαιών κλεφτών, που έπεσε στη μάχη του Λεβιδίου.

 

 

 

Ο καπετάνιος Αναγνώστης Στριφτόμπολας γεννήθηκε το 1778 και ήταν γιος του Αργύρη Στριφτόμπολα. Κατάγονταν, από το χωριό Μεσορρούγι της Κλουκίνας Καλαβρύτων, μικρανεψιός του Θ. Κολοκοτρώνη. Η γιαγιά του ήταν αδερφή του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη πατέρα του γέρου του Μοριά. Ο παππούς του Δημήτριος Στριφτόμπολας είχε γιο τον Αργύριο Στριφτόμπολα και αυτός είχε γιο τον Αναστάσιο και τον Αναγνώστη Στριφτόμπολα τον ήρωα της μάχης του Λεβιδίου το 1821.

Οι γονείς του θέλοντας να τον διδάξουν τα όσα μπορούσε να σπουδάσει την εποχή εκείνη άνθρωπος τον έβαλαν κοντά σε αυστηρούς δασκάλους. Από τη φύση του επιμελής, έμαθε όσα του δίδαξαν και εκ των γραμματικών του γνώσεων έλαβε το όνομα «Αναγνώστης!» Περί την 13ην του μηνός Απριλίου συγκεντρώθηκαν όλοι οι γενναίοι Έλληνες στο Λεβίδι. με τους αρχηγούς τους Σωτ. Χαραλάμπη, Αναγνώστη Στριφτόμπολα, Βασίλειο και Νικόλαο Πετιμεζα, Σωτ. Θεοχαρόπουλο, Νικ. Σολιώτη και προετοιμάζονταν να εισβάλλουν στην καλά οχυρωμένη Τριπολιτσά να πολιορκήσουν τους εκεί εχθρούς των.

Στο Λεβίδι είχε προηγουμένως συσταθεί στρατόπεδο από τον Π. Αρβάλη, Γ. Μπηλίδα καπεταναίους της Τριπολιτσάς, από τους Καλαβρυτινούς Ασημάκη Σκαλτσά, Κωνστ. Πετιμεζά, τον Πιτσουνά από τη Στρέζοβα, το Θεoδ. Σακελλάριο και Αναγν. Ρηγόπουλο από του Φίλια, από τους ντόπιους καπεταναίους εκ των οποίων ανώτερος ήταν ο Αλέξιος Νικολάου Λεβιδιώτης, από τους καπεταναίους του χωριού Δάρα, όλοι περίπου τριακόσιοι.

Αφού έφτασαν οι Καλαβρυτινοί, οι μεν Σωτ. Χαραλάμπης και Σωτ. Θεοχαρόπουλος κατέλαβαν και κατέλυσαν στα σπίτια τα Δημητρακαίϊκα των αδερφών Σταμάτη και Αναγνώστη, οι Πετιμεζαίοι έμειναν στα Ρογαραίϊκα και Οικονομαίϊκα σπίτια, ο Νικ. Σολιώτης στα Σαμαντουραίϊκα του Παναγή και Κωνσταντή Ζορμπαλά και ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας κατέλυσε στα Αργυραίϊκα.

Αλλά την εποχή εκείνη οι Οθωμανοί της Τριπολιτσάς άρχιζαν να εφαρμόζουν ένα καταστρεπτικό σχέδιο. Δέκα χιλιάδες ιππείς και πεζοί οι εκλεκτότεροι και εμπειρότεροι του πολέμου, διηρημένοι σε τρεις φάλαγγες ήταν έτοιμοι να εκστρατεύσουν κατά της Πελοποννήσου. Η πρώτη φάλαγγα είχε σκοπό να πάει στην Κόρινθο να ενωθεί με τους εκεί Τούρκους να καταλάβει τα παράλια και μέσω Ζαχώλης, Ακράτας και Αιγίου να φτάσει στην Πάτρα. Η δεύτερη να διέλθει από τη μεσόγειο Πελοπόννησο και μέσω Καλαβρύτων να ενωθεί με την πρώτη στην Πάτρα. Η δε τρίτη να διέλθει δια της Καρύταινας, Λεονταρίου, Φαναρίου, πύργου Γαστούνης και περνώντας από του Λάλα να ενωθεί με τους εκεί Τούρκους, κατευθυνόμενη στην Πάτρα για την τελική συνένωση και συγκέντρωση των δυνάμεών τους.

Οι τούρκοι με αυτό το σχέδιο ήθελαν να υποτάξουν όλη την Πελοπόννησο. Ενώ ήσαν έτοιμοι πληροφορήθηκαν ότι στο Λεβίδι βρίσκονται τοποθετημένοι Κλέφτες (έτσι τους καλούσαν οι Τούρκοι τους αγωνιστές), έτοιμοι να εισβάλλουν στην Τρίπολη.

 

Έτσι την 14ην Απριλίου 1821 ημέρα Τετάρτη εξελθόντες άπαντες οι Τούρκοι, την 4ην ώρα μετά το μεσονύκτιο έφτασαν στο χωριό Κάψια μια ώρα απόσταση περίπου από το Λεβίδι. Αριθμούσαν οκτώ χιλιάδες πεζοί και δυο χιλιάδες ιππείς και υπολόγιζαν να διαλύσουν το εκεί στρατόπεδο.

Ακούσαντες από τους φρουρούς οι έλληνες ότι ξαφνικά έρχονται χιλιάδες Τούρκοι από την Κάψια συναθροίστηκαν όλοι στο σπίτι που έμενε ο Σωτ. Χαραλάμπης.

Αποφάσισαν να ειδοποιήσουν τους Καρυτινούς στρατιώτες που βρίσκονταν στο διάσελο της Αλωνίσταινας να έρθουν για βοήθεια. Κατά καλή τύχη στη Βυτίνα είχε έλθει ο Δ. Πλαπούτας με λίγους στρατιώτες. Ο Σολιώτης, Στριφτόμπολας πήραν του Κούκου το ρέμα και ανέβηκαν κατάραχα στο διάσελο του Σταυρούλη.

Αλλά οι έλληνες δεν μπόρεσαν να σταθούν στη μάχη κατά το μέρος της μεσημβρινής πλευράς του χωριού και ετράπησαν σε φυγή. Οι δε τούρκοι μπήκαν στο χωριό. Οι έλληνες τρομαγμένοι έπιασαν διάφορα σπίτια και εκεί εκλείστηκαν όπου άρχισαν τον πόλεμο Όσοι κλείστηκαν στα σπίτια δεν γνώριζαν ότι οι σύντροφοί των έφυγαν και ενώ άρχισε η μάχη νόμισαν ότι ολόκληρο το σώμα πολεμά. Στα σπίτια των Δημητρακαίων και στο ληνό που είναι σαν πύργος κλείστηκαν ο Σωτ. Παπουτσής από το χωριό Μπετενάκι του Μουσάγα. Στα σπίτια των Ρογαραίων εκλείστηκαν και πολλοί Δαραίοι, ο Πανάγος Μονάντερος, οι αδερφοί Λαμπρόπουλοι Γεωργάκης και Αναγνώστης, ο Δημ. Τσέκος, ο Νικολέτος Ζακύνθιος και άλλοι.

Όταν οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά ο Δαριώτης Δημ. Δεληγιάννης, βαφτιστικός του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη με ένα σουβλί άνοιξε τρύπα και έφυγαν όλοι και πήγαν στο σπίτι του Αποστόλη Οικονόμου. Εκεί λαβώθηκε και ο Δαραίος Αναγνώστης Τσαβάρας περίφημος για την παληκαριά του. Στο Αργυραίϊκο σπίτι του Πανάγου ήταν κλεισμένος ο Αναγν. Στριφτόμπολας με άλλους Έλληνες.

Το σπίτι κυκλώθηκε πανταχόθεν από τους τούρκους και πολεμιόταν από τα γύρω σπίτια που είχαν κυριεύσει οι τούρκοι. Ο Αναγν. Στριφτόμπολας άνοιξε πολεμότρυπες και αυτός μοίραζε στους συντρόφους του φυσέκια για να πολεμούν. Όταν κάθισε κάποια στιγμή πάνω σ’ ένα βαρέλι και έδωσε τη φροντίδα της μάχης στον Κατριμουστάκη ένα βόλι πέρασε από τη πολεμίστρα τον πήρε στο λαιμό και έπεσε νεκρός. Τότε ο γερο-Κατριμουστάκης από το χωριό Μποτιά, παλαιός κλέφτης, σκέπασε επιτήδεια το νεκρό με την κάπα του και είπε στους μαχόμενους, ότι ο καπετάνιος κοιμάται, αλλά πολεμάτε εσείς εγώ θα σας δίνω φυσέκια.

Έτσι γίνονταν η μάχη μεταξύ των Τούρκων και των κλεισμένων Ελλήνων στα σπίτια που δεν ήταν περισσότεροι από εβδομήντα, έως ότου ήρθαν οι βοήθειες από τα έξω μέρη και από τη ράχι Λάκκα Μαυτρίλα και τη Μακράν κορυφή. Τουφέκισαν όλοι μαζί και φώναξαν στους κλεισμένους στο χωριό: «Βαστάτε και φτάσαμε. Ο Κολοκοτρώνης έρχεται”! Έφτασαν από το Κακούρι ο Σκαλτσάς και Θανάσης Δαγρές και φάνηκαν πάνω στο βουνό Ελληνίτσα που μαζί με τους Βυτινιώτες τουφέκισαν όλοι μαζί. Οι διασκορπισμένοι Έλληνες έξω του Λεβιδίου ακούσαντες τους τουφεκισμούς και τις φωνές των ερχομένων σε βοήθεια έλαβαν θάρρος και τουφέκισαν και το δάσος όπου ήσαν άναψε από τουφέκια.

Οι Τούρκοι βλέποντες ότι οι έλληνες θα τους αποκλείσουν ολόγυρα και ενώ άρχιζε να νυκτώνει και να βρέχει, φοβηθέντες άρχισαν να φεύγουν προς τον κάμπο. Τότε οι Έλληνες έπεσαν επάνω τους μαζί με τους κλεισμένους που απελευθερώθηκαν και τους κατεδίωξαν.

 

ΠΗΓΕΣ: Φωτάκου απομνημονεύματα της Ελληνικής Επαναστάσεως.

 

Οικία Στριφτόμπολα στο Λεβίδι

 

Η λαϊκή μούσα τίμησε τον Αναγνώστη Στριφτόμπολα

με τα παρακάτω άσματα:

 

Τρεις περδικούλες κάθουνται, Στη μέση στο Λεβείδι

Έχουν τα νύχια κόκκινα Και τα φτερά βαμμένα,

Η μια τυράει τη Κέρτεζη, Κ’ η άλλη της Κλουκίναις

Κ’ η Τρίτη η καλλήτερη, Μυριολογάει και λέει,

Τ’ είν’ το κακό που γίνεται, Στη μέση στο Λεβείδι

Κάνε βουνά γκρεμίζονται, Κάνε στοιχιά παλεύουν.

Μήτε βουνά γκρεμίζουνται, Μήτε στοιχιά παλεύουν,

Εκλείσαν τον Στριφτόμπολα, Οκτώ χιλιάδες Τούρκοι.

Χίλιοι τον κρουν τη μια μεριά, Και χίλιοι από την άλλη,

Μια μπαταριά του δόκανε, Η μια μεριά κ’ άλλη,

Τρία βόλια τον επήρανε, Τα τρία φαρμακωμένα.

Το ένα τον πήρε στην καρδιά, Και τα άλλο στο πλεμόνι,

Το τρίτο το φαρμακερό, Τον πήρε στο καρύδι

Το στόμα του αίμα γέμισε, Κ’ η μύτη του φαρμάκι

Η γλώσσα του αηδονολαλεί, Σαν το χελιδονάκι,

Βρε που είσαι μπάρπα Κωνσταντή, Και ξάδελφε Βασίλη,

Και Νικολάκη γλήγωρε, Γκολφίνε αγαπημένε

Για βγάλτε τα’ αλαφρά σπαθιά, Και τα βαριά τουφέκια,

Ελάτε να με πάρετε, Απ’ των Τούρκων τα χέρια

Και αν πάτε από την Κέρτεζη, Περάστ’ από της Κλουκίναις

Κ’ ειδήτε τη γυναίκα μου, Τη μικροπαντρεμένη,

Πε της μη με καρτερή, Να μη μ’απαντυχαίνη

Να μην αλλάξη την Λαμπρή, Φλωριά να μη φορέση

Τ’εμένα με σκοτώσανε, Οι Τούρκοι Τριπολιτζιώτες.

Πήρα την πλάκα πεθερά, Τη μαύρη γης γυναίκα.

Και αυτά τα λιανολίθαρα, Πήρα γυναικαδέλφια.

 

“Ο Στριφτόμπολας στο Λεβίδι”

 

Τρείς περδικούλες κάθονται, μωρέ, στη μέση το Λεβίδι
Μα είχαν τα νύχια κό- άιντε, μπάρμπ’Αναγνώστη,
Αναγνώστη μου, κό- μωρέ, κόκκινα
Μα είχαν τα νύχια κόκκινα, μωρέ, και τα φτερά βαμμένα
Είχαν και στα κεφά- άιντε, μπάρμπ Αναγνώστη κι Αντωνάκη,
κεφά- στα κεφάλια τους
Είχαν και στα κεφάλια τους, μωρέ, μαντίλια λερωμένα
Μοιρολογούσαν κι έ- άιντε, μπάρμπ Αναγνώστη,
Αναγνώστη μου, κι έ- μωρέ, κι έλεγαν
Μοιρολογούσαν κι έλεγαν, μοιρολογάν και λένε
Κείν’ το κακό που γίνηκε στη μέση το Λεβίδι
Σκοτώσαν το Στριφτόμπολα αυτόν τον Αναγνώστη.

 

Άφησε χήρα τη γυναίκα του, Αγγελική Στριφτομπολίνα, και ανεξακρίβωτο αριθμό παιδιών. Πάντως, ένα από τα παιδιά του, ο Γεώργιος Στριφτόμπολας, έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε μάχες της Επανάστασης.

Η μάχη λοιπόν του Λεβιδίου, ήταν «Μέγας Θεμέλιος Λίθος» του κολοσσιαίου οικοδομήματος της Ελληνικής ελευθερίας! Επί του θεμελίου αυτού λίθου, οι μετά ταύτα επιζήσαντες αγωνιστές έκτισαν την ελευθερία! την γλυκύτατη ελευθερία! Την ελευθερία εκείνη, την οποίαν εμείς σήμερα αναπνέουμε ασφαλείς μέσα στα φιλήσυχα σπίτια των πατέρων μας, αναφέρει ο Π. Ιατρίδης.

 

Διαγράφονται οφειλές μέχρι 10 ευρώ προς τους δήμους και περιφέρειες

Με τροπολογία στο σχέδιο νόμου «Σύστημα Εσωτερικού Ελέγχου του Δημόσιου Τομέα, Σύμβουλος Ακεραιότητας στη δημόσια διοίκηση και άλλες διατάξεις για τη δημόσια διοίκηση και την τοπική αυτοδιοίκηση», διαγράφονται οφειλές των επιχειρήσεων εκμίσθωσης οχημάτων προς τους δήμους από βεβαιώσεις παραβάσεων περί στάθμευσης, οι οποίες έχουν τελεστεί πριν την 23η.2.2007. Ήδη καταβληθέντα ποσά έως την έναρξη ισχύος της ρύθμισης δεν αναζητούνται.
Ομοίως, διαγράφονται υπόλοιπα βεβαιωμένων οφειλών προς τους δήμους και τις περιφέρειες μέχρι του ποσού των δέκα (10) ευρώ συνολικά ανά οφειλέτη, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, εφόσον οι οφειλές έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμες μέχρι τη θέση σε ισχύ της ρύθμισης και δεν υφίστανται άλλες οφειλές του ιδίου προσώπου κατά το χρόνο της διαγραφής.

Οι άνθρωποι του πνεύματος που στις μέρες μας λιγοστεύουν δεν αφήνουν μια παρακαταθήκη. Αποτελούν οι ίδιοι παρακαταθήκη!

Το παρόν γράφεται με αφορμή την συμπλήρωση σαράντα ημερών από την εκδημία του αείμνηστου Δημήτρη Λολώνη που έφυγε από κοντά μας, πλήρης ημερών, την Παρασκευή 5 Μαρτίου 2021.

 

 

Ένας άνθρωπος που τον χαρακτήριζαν η πηγαία και έμφυτη ευγένεια και ο λεπτός τρόπος συμπεριφοράς. Ένας άνθρωπος αρχοντικός και παράλληλα ταπεινός. Ο Δημήτρης Λολώνης γεννήθηκε και πρωτοαντίκρισε το φως του ήλιου στην Βλαχέρνα το έτος 1929. Γονείς του, ήταν ο Πάνος και Μαριγώ Λολώνη. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, που αριθμούσε έξι παιδιά και έχοντας από μικρός κλίση στα γράμματα εισήχθη στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης από την οποία αποφοίτησε ως δάσκαλος στα τέλη της δεκαετίας του ’40. Αργότερα μετεκπαιδεύτηκε στο αντικείμενό του, επί δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ ήταν και άριστος γνώστης της Αγγλικής γλώσσας.

Ανάμεσα σε άλλα είχε πετύχει σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας για την χορήγηση υποτροφιών της UNESCO σε θέματα λαϊκής επιμόρφωσης, υπηρέτησε επί δεκαπέντε χρόνια ως επιθεωρητής της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, απεστάλη στην Αίγυπτο για να μελετήσει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, όπως επίσης σε Νότιο Αφρική και Ζιμπάμπουε προκειμένου να συμβάλει στην καλύτερη δυνατή εκπαίδευση των εκεί ομογενών μαθητών.

Συμμετείχε σε επιτροπές κρίσεως διδακτικών βιβλίων. Για την συλλογή και καταγραφή ιστορικού και λαογραφικού υλικού από τη περιφέρεια των Καλαβρύτων και το χωριό του Βλαχέρνα τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, για το δεύτερο μάλιστα τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο!

Πρωτοστάτησε στην εισαγωγή της έννοιας “έργο” (project) στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Έλαβε από τον Ερυθρό Σταυρό αργυρό μετάλλιο “μετ΄ ευφήμου μνείας” για την προσφορά του και την συμβολή του στην εθελοντική αιμοδοσία.

Επί δεκαπέντε έτη υπήρξε μέλος του Συνδέσμου Μαντινέων Αττικής έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπηρέτησε επίσης τον Σύλλογο των Απανταχού Βλαχερναίων για πολλά συναπτά έτη, είτε από την θέση του προέδρου, είτε ως απλό μέλος και όντας ο βασικός μοχλός της σύνταξης και έκδοσης της εφημερίδας “Τα Νέα των Βλαχερναίων” αλλά και άλλων δραστηριοτήτων όπως ο χαρακτηρισμός της Ιεράς Μονής Ελεούσας ως διατηρητέου ιστορικού μνημείου, η κατασκευή του μνημείου του καπετάν Αλέξη, η τσιμεντόστρωση κοινοτικών δρόμων και το χτίσιμο της μεσαίας βρύσης στο ίδιο σημείο που βρισκόταν η παλιά.

Ο Δημήτρης Λολώνης υπήρξε άνθρωπος της έμπρακτης εφαρμογής της γνώσης έτσι ώστε αυτή να μην μείνει στην θεωρία ως ιδέα και μόνο θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο αποτελεί βασικό στοιχείο για την διάδοσή της και μεταλαμπάδευσή της, υποστηρικτής της αντίληψης ότι την γνώση που έλαβε και κατέχει κάποιος δεν την κρατάει στα δικά του “ταμεία” αλλά φροντίζει να την σκορπίσει και να την διαδώσει όσο μπορεί, διαφορετικά μένει άκαρπη.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το γηράσκω αεί διδασκόμενος ήταν φυσικά το δόγμα του, σχετικά με την γνώση την οποία λάμβανε από όπου μπορούσε έως ότου τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του.

Δάσκαλος με το παράδειγμα του εφ’ όρου ζωής, όταν κάποτε έτυχε να είναι παρών σε ένα διαπληκτισμό μεταξύ δύο νέων τράβηξε με τρόπο αυτόν που θεωρούσε ότι είχε δίκιο, εκπαιδευτικός και αυτός και αφού τον ηρέμησε με το μειλίχιο ύφος που τον διέκρινε, του τόνισε την αξία του διαλόγου και όταν δεν είναι εφικτός την αξία της σιωπής…

Ειλικρίνεια και τιμιότητα είναι άλλα δύο χαρακτηριστικά του, που τον ξεχώριζαν ως μέλος της κοινωνίας. Αρετές που δεν χρειάζονταν πολύς χρόνος για να διαπιστώσει κανείς. Αρκούσε ένας σύντομος χαιρετισμός και μια μικρή συζήτηση. Και αυτά γιατί ήταν πραγματικός Δάσκαλος. Διακρινόταν για την φιλομάθεια του, την οξύνοια, τον δυναμισμό. Διακρινόταν όμως ταυτόχρονα και για το μεγαλείο της ψυχής του, την ευαισθησία την καλοσύνη και την ανθρωπιά του συναισθήματα που έδειχνε πάντα διακριτικά όχι μόνο στην οικογένειά του αλλά σε όλους ανεξαιρέτως και ιδιαίτερα στους συντοπίτες του κατοίκους της Βλαχέρνας, τόπο καταγωγής του που αγάπησε πραγματικά. Πολλές φορές τόνιζε σε συνομιλητές του την αξία του να τιμάς και να σέβεσαι τον τόπο σου, τις ρίζες σου, πράγμα που έκανε ο ίδιος όχι με λόγια αλλά στην πράξη κάνοντας αισθητή με την παρουσία του την αγάπη που ένοιωθε για το χωριό του.

Σε αυτό το χωριό, την “κόχη τούτη την μικρή” επέλεξε να είναι η τελευταία του κατοικία διότι “είναι γλυκύς ο θάνατος όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα” όπως λέει ο ποιητής.

Τέλος ένα άλλο που τον διέκρινε ήταν η βαθιά και ειλικρινής πίστη, χωρίς ακρότητες, την οποία βίωνε αθόρυβα όχι μόνο μέσα από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας αλλά και μέσα από τον σεβασμό και την βοήθεια στον συνάνθρωπό του. Το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο.