ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΚΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Πάνω από διακόσια είκοσι χωριά και οικισμοί της Αρκαδίας έστειλαν μετανάστες τα παιδιά τους στην Αυστραλία στην περίοδο 1953-1975. Περίπου 65.000 Αρκάδες μετανάστες με τα παιδιά τους εγκαταστάθηκαν σε όλες τις γειτονιές της Αυστραλίας, κυρίως στις νοτιοανατολικές πολιτείες της ηπείρου. Μαζί με τους Φλωρινιώτες, είναι η πατριά με τους περισσότερους οργανωμένους συλλόγους: μία Παγκόσμια Συνομοσπονδία, τρεις Ομοσπονδίες, τρία Παναρκαδικά σωματεία, πέντε περιφερειακά-συλλογικά μορφώματα, και ένα σύνολο από σαράντα-έξι αδελφότητες ολοκληρώνουν την κοινωνική και πολιτική τους οργάνωση στο διάστημα της παρουσία τους.

Όπως εξυφαίνεται στο βιβλίο η εκπληκτική διαδικτύωση και ωρίμανση των αρκαδικών συλλόγων και η ανάπτυξη του αρκαδικού στοιχείου στην Αυστραλία σε βάθος τουλάχιστον τριών γενεών (1952-2021), παρουσιάζει χαρακτηριστικά γνωρίσματα μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία του Ελληνισμού της Διασποράς. Ας εξηγηθούμε:

(1) Οι Αρκάδες είναι, παγκοσμίως, μαζί με τους Μακεδόνες, Ποντίους και τους Κρήτες η πατριά του Ελληνισμού, που είναι διαθρωμένη οργανωτικά σε όλες τις εκφάνσεις της λεγόμενης «οριζόντιας» οργάνωσης μιας κοινότητας. Διαθέτουν ως μηχανισμούς και όργανα το Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συμβούλιο/Συνέδριο, συνεργαζόμενο και εξαρτώμενο από τέσσερις Συνομοσπονδίες κατά ηπείρους, που τις αποτελούν οι Ομοσπονδίες κατά Πολιτείες, τις οποίες Ομοσπονδίες εκλέγουν οι αντιπρόσωποι οργανισμών-μελών (αδελφότητες και σύλλογοι). Το Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συνέδριο/Συμβούλιο, του οποίου η διοίκηση περνά εκ περιτροπής στην ηγεσία των τεσσάρων Συνομοσπονδιών (Αυστραλίας, Καναδά, ΗΠΑ και Ελλάδας), συγκαλεί παγκόσμια σύσκεψη κάθε τέσσερα χρόνια στην Τρίπολη, σχεδόν ανελλιπώς από τον Ιούλιο του 1988.

(2) Οι εκπατρισμένοι Αρκάδες αποτελούν τη μοναδική πατριά του Ελληνισμού, η οποία με δαπάνες και χορηγίες της ανήγειρε Νοσοκομείο όλων των ειδικοτήτων και βαθμίδων στην Τρίπολη, το Παναρκαδικό Γενικό Νοσοκομείο Τριπόλεως «Η Ευαγγελίστρια», το οποίο ανελλιπώς συντηρεί και φροντίζει εδώ και εξήντα χρόνια. Η ίδια πατριά μετά την κατάργηση της παιδαγωγικής ακαδημίας της Τρίπολης το 1988, ενήργησε και το 2000 ψηφίστηκε προεδρικό διάταγμα για την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Πελοποννήσου, με έδρα την Τρίπολη.

(3) Οι εκπατρισμένοι Αρκάδες διατηρούν το μοναδικό χωριό που κτίσθηκε και λειτουργεί στην Ελλάδα με στόχο να ενώνει τους εκπατρισμένους Αρκάδες με τον γενέθλιο τόπο, και να εξοικειώνει τα παιδιά τους με τον ελληνικό πολιτισμό. Το Αρκαδικό Χωριό, παρά τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, είναι μοναδικό μοντέλο σχέσεων Μητρόπολης και Διασποράς.

(4) Οι Αρκάδες ευτύχησαν να έχουν συνετούς και καλοπροαίρετους ηγέτες, αφοσιωμένους πατριώτες και συνεπείς μπροστάρηδες. Σε όλους τους αγώνες του Ελληνισμού από το ΣΑΕ μέχρι και εθνικά θέματα και από την στήριξη των Εδρών Ελληνικών Σπουδών μέχρι και τη στήριξη των ασθενών και των ανέργων συμπατριωτών του, οι οργανωμένοι Αρκάδες εισήγαγαν επιδόματα ανεργίας σε περιόδους οικονομικής κρίσης, εξέδωσαν πιστοποιητικά δωρεάν περίθαλψης ασθενών στην Ελλάδα, και πρώτευσαν στη συγκέντρωση του μεγαλύτερου ποσού για τη δημιουργία Λεκτοράτου Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης το 1972, και στην ετήσια στήριξη των Πανεπιστημίων Macquarie και NSW στο Σύδνευ.

(5) Ο ΠΣΚΜ διατηρεί και εκδίδει για λογαριασμό των Αρκάδων της Αυστραλίας τη μακροβιότερη, συνεπέστερη και διαρκώς βελτιούμενη σωματειακή εφημερίδα στην Ελληνική Διασπορά, τη Φωνή των Αρκάδων, που εκδίδεται ανελλιπώς από το 1960 μέχρι και τις ημέρες μας.

(6) Οι Αρκαδικοί Σύλλογοι της Μελβούρνης, Αδελαΐδας και του Σύδνεϋ διοικούνται πλέον από άτομα που γεννήθηκαν και σπούδασαν στην Αυστραλία, γεγονός που εγγυάται συνέχεια και συνέπεια στη διοίκηση.

Στο βιβλίο του ο Καθηγητής Α. Μ. Τάμης αναφέρεται διεξοδικά στο ιστορικό της εγκατάστασης των πρωτοπόρων Αρκάδων από το 1907 στο Σύδνεϋ και στην Μελβούρνη από το 1927, το οδοιπορικό της εξόδου χιλιάδων Αρκάδων μεταναστών από τις πατρογονικές τους εστίες από το 1953, στον τρόπο που περιέγραφαν τα αρκαδικά φύλλα της εποχής την έξοδο των Αρκάδων προς την Αυστραλία, τα πρώτα δύσκολα χρόνια του εποικισμού στις πρωτεύουσες των πολιτειών της Κοινοπολιτείας, τα χρόνια της επιβίωσης, τα επαγγέλματα που άσκησαν, τις δυσκολίες που γνώρισαν, την περιπετειώδης και σημαντικότατη για την ιστορία τους κοινωνική και σωματειακή τους οργάνωση, τα χρόνια της έντασης και του ανταγωνισμού, τα χρόνια της συμφιλίωσης και του συναγωνισμού, τα επιτεύγματα και τα παθήματά τους, την καταξίωση των παιδιών τους, τις σχέσεις τους με το γενέθλιο τόπο και την Ελλάδα, οι σχέσεις τους με τα υπόλοιπα σωματεία του Ελληνισμού, τους αγώνες τους για τα εθνικά μας θέματα, τις προσδοκίες τους για τους γεννημένους στην Αυστραλία διαδόχους τους, την ιστορία των σωματείων και των Ομοσπονδιών τους, τις πολιτιστικές τους εκδηλώσεις, την αγάπη τους για τον γενέθλιο τόπο, τους Αρκάδες, που με το έργο τους, την επιστήμη, τις τέχνες συνέβαλαν στην πολιτιστική ανέλιξη του Ελληνισμού της Αυστραλίας, την τεράστια προσφορά της Αρκάδισσας γυναίκας που εργαζόμενη μέσα από τα συλλογικά όργανα μπόρεσαν να αναδείξουν οικονομικά και φιλανθρωπικά τα σωματεία των Αρκάδων.

Στο κύριο σώμα της ιστορίας περιγράφονται επίσης τα πρόσωπα εκείνα που με τη δράση και την προσφορά τους, και άλλα άτομα που με τη γενναιοδωρία και τη στοργή τους ανάδειξαν το αρκαδικό στοιχείο, επίσης περιγράφει τα γεγονότα και τις αποφάσεις, που αποτέλεσαν σταθμό και σημάδεψαν την παρουσία τους στην Αυστραλία και στην Ελλάδα. Το κύριο σώμα της ιστορίας περιλαμβάνει και 425 ανέκδοτες, πρωτότυπες φωτογραφίες της μεταναστευτικής εμπειρίας τους, προσωπικά στιγμιότυπα, οικογενειακά, επαγγελματικά, σωματειακά, όπου αναδεικνύονται τα εργοστάσια όπου εργάστηκαν, οι επαγγελματικοί τους χώροι, οι εκδρομές και τα πανηγύρια τους, οι συνελεύσεις, οι κοινωνικές τους συναντήσεις, οι γάμοι και τα βαφτίσια των παιδιών τους, οι αγώνες τους για τα θέματα που αφορούν  τον Ελληνισμό.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας ΝΝΟ, κ. Χ. Δανάλης, η Προεδρεύουσα του Ελληνικού Φέστιβαλ του Σύδνεϋ, κ. Ουρανία Καρτέρη, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρκαδικών Συλλόγων Αυστραλίας, κ. Δ. Αλεξόπουλος, ο Πρόεδρος των Αρκάδων του Σύδνευ, κ. Φίλιππος Κοΐνης και ο Πρόεδρος του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης Ο Κολοκοτρώνης, κ. Ι. Δημητρόπουλος προσκαλούν τους Αρκάδες και τους υπόλοιπους συνέλληνες του Σύδνεϋ να τιμήσουν με την παρουσία τους τη μνήμη εκατοντάδων πρωτοπόρων Αρκάδων που μνημονεύονται στο βιβλίο και αναδεικνύεται ο μεγάλος ρόλος και η προσφορά τους.

Θα ακολουθήσει φιλόξενη δεξίωση με ελαφρά εδέσματα και ποτά από την Ελληνική Ορθόδοξο Κοινότητα ΝΝΟ, στη διάρκεια της οποίας ο συγγραφέας του βιβλίου κ. Τάμης και ο Καθηγητής Βρασίδας Καραλής θα προσυπογράψουν αναμνηστικά, τα βιβλία.

Πηγή: neoskosmos.com

*** Να σημειώσουμε πως ο διακεκριμένος καθηγητής Αναστάσιος Τάμης από Αυστραλία, στα πλαίσια της έρευνάς του, για τους Έλληνες Αρκάδες που πήγαν στην Αυστραλία και επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα, είχε περάσει από την Βλαχέρνα Αρκαδίας, τον Αύγουστο του 2017 και είχε συνάντηση με ανθρώπους που είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία.

TΥΧΕΡΟΙ ΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ αλλά και όσοι foodies ανέβουν Θεσσαλονίκη για το 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (και επ’ ευκαιρία απολαύσουν την απίθανη γαστρονομική σκηνή της πόλης): θα έχουν την τύχη να παρακολουθήσουν την ταινία του δημοσιογράφου Κώστα Σπυρόπουλου «Arcadia-Champagne d’ Orient» που μας εξέπληξε με την πρωτοτυπία της, το πλούσιο αρχειακό υλικό και την απίστευτη αληθινή ιστορία μιας οικογένειας από την Αρκαδία που τόλμησε να ονειρευτεί στα τέλη του 19ου αιώνα ότι η περιοχή μπορεί να γίνει η δεύτερη Καμπανία της Ευρώπης, παράγοντας για πενήντα σχεδόν χρόνια εξαιρετικό αφρώδες κρασί, ισάξιο της γαλλικής σαμπάνιας, από μοσχοφίλερο, το χαρακτηριστικό σταφύλι της περιοχής! 

Η ιστορία, άγνωστη ως τώρα, ακόμα και στην εξειδικευμένη ιστοριογραφία του ελληνικού κρασιού, περιγράφει το εγχείρημα των Αδελφών Παπανικολάου, στο χωριό Ρίζες Τεγέας, οι οποίοι πέτυχαν από το 1885 έως το 1935 να παράγουν σαμπάνια εκλεκτής ποιότητας, να κερδίσουν χρυσά βραβεία στις Παγκόσμιες Εκθέσεις της εποχής και να καταγράψουν στο Παγκόσμιο Οινολογικό Λεξικό του Μπορντό την Τεγέα ως τον «τόπο παραγωγής αφρώδους οίνου εφάμιλλου των γαλλικών».

Την εποχή εκείνη, από το 1850-1920, μετά τη βασιλεία του Όθωνα και κυρίως επί βασιλείας Γεωργίου Α’ (που ήταν και ο ίδιος οινοποιός), η οινοποιία αναπτύχθηκε πολύ στην Ελλάδα, με πολλές αξιοσημείωτες προσπάθειες που έμειναν μέχρι τις μέρες μας, όπως του Βαυαρού Clauss στην Αχαΐα, του Α. Καμπά κ.ά. Ακόμα και ο δήμαρχος της Αθήνας τότε, ο Δημήτριος Σκουζές, καλλιεργούσε αμπέλια και εξήγαγε στο Παρίσι λευκό οίνο κατ’ αποκλειστικότητα για το Grand Hotel.

Η επιστημονική φυσιογνωμία της οικογενειακής οινοποιίας ήταν ο οινολόγος Βασίλειος Παπανικολάου. Με σπουδές στο Μονπελιέ της Γαλλίας, ο Β. Παπανικολάου όχι μόνο μυήθηκε στον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής σαμπάνιας, αλλά προσέθεσε, ήδη από το 1900, καινοτόμες τεχνικές, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στην επιστημονική βιβλιογραφία 60 χρόνια μετά. Το 1905 παρουσιάζει στη Λιέγη στο Διεθνές Συνέδριο των Οινοποιών την πρωτοποριακή μέθοδο οινοποίησης χωρίς τη χρήση θείου! Είναι η περίφημη «μυστική συνταγή Παπανικολάου».

Το οικογενειακό όραμά τους; Να γίνει η Αρκαδία η Καμπανία της Ανατολής (φράση του Β. Παπανικολάου από το βιβλίο του «Η Αρκαδία υπό Οινολογικήν Έποψιν»). Το όραμα αυτό δεν ήταν μια υπερφίαλη επιδίωξη χωρίς βάση. Εδραζόταν στην απόλυτη ταύτιση-ομοιότητα της επαρχίας της Γαλλίας Καμπανία με το οροπέδιο της Μαντινείας σε ό,τι αφορά τη σύσταση του εδάφους, το μικροκλίμα, το υψόμετρο και, ιδίως, την καλλιέργεια της αρωματικής ποικιλίας φιλέρι. Μάλιστα, η οικογένεια Παπανικολάου δεν ήταν η μόνη που κατάλαβε την αξία της εύφορης περιοχής, και η γνωστή οικογένεια Καμπά το 1924 το είχε αντιληφθεί και επιβεβαιώσει με Γάλλο οινολόγο που έφερε στα ίδια εδάφη.

Μπορεί να ακούγεται απίστευτο για τα τέλη του 19ου αιώνα (που η Ελλάδα έβαζε τις πρώτες βάσεις για το εμπόριο και τη βιομηχανία της), αλλά έφτασαν να κάνουν μέχρι και εξαγωγές εμφιαλωμένου κρασιού (Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ), άνοιξαν έξι καταστήματα στην Αθήνα και το 1901 το πρώτο wine bar (!) στην Ομόνοια, δίπλα στο θέατρο «Νέα Σκηνή» του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, με τον οποίο συνδέονταν φιλικά.

Είχαν πάρει χρυσά βραβεία για τον αφρώδη οίνο τους στις παγκόσμιες εκθέσεις: Παρίσι (1989 και 1900), Σικάγο (1893), Λιέγη (1905) και Σαν Φρανσίσκο 1915. Οι πρωτότυπες ρεκλάμες τους στον ελληνικό Τύπο ήταν επίτηδες γραμμένες στα γαλλικά για περισσότερο στυλ: «A bon vin pas d’ enseigne» («το καλό κρασί δεν έχει ανάγκη διαφήμισης»).

Ήταν από τους πρώτους Έλληνες επιχειρηματίες που κατάλαβαν την αξία του μάρκετινγκ, δημιουργώντας αφίσες με όμορφες Αμερικανίδες (που ποζάρουν κρατώντας τα κρασιά τους κατά τη διάρκεια της διεθνούς έκθεσης στο Σαν Φρανσίσκο δίπλα σε λιμουζίνες της Ford), οι οποίες κάνουν πάταγο στη νεόπλουτη αριστοκρατία της Ελλάδας που θαμπωνόταν από οτιδήποτε ξενόφερτο.

Ένα δεύτερο σλόγκαν που χρησιμοποιούν οι Παπανικολάου αφορά τη σύγκριση Τοσκάνης / Αρκαδίας. Τη σύγκριση έκανε πρώτος ο Βασιλέας Γεώργιος, ο οποίος σχεδίαζε και την οικοδόμηση θερινών ανακτόρων στη βασιλόφρονα Τρίπολη. «Αν δεν έχετε ταξιδέψει στην Τοσκάνη, ελάτε στην Αρκαδία» ήταν το σλόγκαν των Οινοποιών Τεγέας, σε μια πρώιμη εκδοχή οινοτουρισμού (στοιχεία από το υπό έκδοση βιβλίο του Κ. Σπυρόπουλου «Οι πρωτοπόροι του Μοσχοφίλερου 1859-1934», εκδόσεις Ιωλκός.

Δεσπόζουσα φυσιογνωμία στην οικογένεια ήταν ο γενάρχης Σπυρίδων Παπανικολάου (τον υποδύεται μοναδικά ο ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος). Έμπορος εκκλησιαστικών ειδών, εισαγωγέας χρυσού και πολυτίμων λίθων, παρουσιάζεται ως ο χαρακτηριστικός τύπος του πολυμήχανου επαρχιώτη, ο οποίος θέλει να ξεφύγει από τα όρια της Τρίπολης.

Με τη σύζυγό του (στην ταινία την υποδύεται η εξαιρετική Σοφία Σεϊρλή) έκαναν οκτώ παιδιά, πέντε αγόρια και τρεις κόρες. Σπούδασε τους δυο μεγαλύτερους καθορίζοντας εκείνος τις σπουδές τους αλλά και τους ρόλους τους στην οικογενειακή επιχείρηση «Αδελφοί Παπανικολάου».

Ο ονειροπόλος αλλά και επιστήμονας γιος Βασίλειος Παπανικολάου (που τον υποδύεται ο Ισίδωρος Σταμούλης) βρέθηκε αντιμέτωπος με το κατεστημένο της εποχής διότι εισήγαγε τρία καινά δαιμόνια. Πρώτον την αποκήρυξη του ρητινίτη οίνου (ρετσίνι), δεύτερον τη χρήση της σταφίδας στην οινοποιία, όπως έκαναν οι Γάλλοι και, τρίτον, διεκδίκησε την επιβολή δασμών στους εισαγομένους οίνους ώστε οι Έλληνες πλούσιοι να προτιμήσουν το ελληνικό και μάλιστα εμφιαλωμένο κρασί ως εφάμιλλο και όχι, από χαρακτηριστικό νεοπλουτισμό, το εισαγόμενο, κυρίως το γαλλικό. Έπεσαν όμως θύματα μεγάλων συμφερόντων και επειδή αρνήθηκαν πρόταση εξαγοράς της εταιρείας αποκλείστηκαν από τον τραπεζικό δανεισμό.

Μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία οι Οινοποιοί Τεγέας αναπτύσσουν ένα δικό τους δίκτυο πολιτικών σχέσεων με κορυφαίους της βενιζελικής περιόδου: τον εξ Αρκαδίας πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπαναστασίου και τον Αντ. Χρηστομάνο (αδελφό του Κωνσταντίνου), υπουργό Γεωργίας του Βενιζέλου. Αποκτούν προνομιακά από το κράτος το δικαίωμα να αποξηράνουν μια λίμνη, την Τάκκα, και να καρπωθούν 15.000 στρέμματα.

Ο πρωτότοκος της οικογένειας Νικόλαος Παπανικολάου (Οδυσσέας Σταμούλης) προτρέπει τον αδερφό του να αναλάβουν εκείνοι το έργο και να ωφεληθούν οι ίδιοι αλλά και οι αγρότες της περιοχής από την αποξήρανση και το εύφορο έδαφος που θα δημιουργούσε. Το κράτος τους δίνει τη σύμβαση αλλά οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές μεταβολές προκαλούν καθυστερήσεις στο έργο και ανεβάζουν το κόστος. Παράλληλα, οι Παπανικολάου αντιμετωπίζουν έναν σκληρό πόλεμο συμφερόντων στην Αθήνα και στην Τρίπολη. Κηρύσσονται έκπτωτοι από το έργο και καταστρέφονται.

Ρώτησα τον Κώστα Σπυρόπουλο που ξεκίνησε την έρευνά του το 2015, έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία γιατί χάθηκε αυτή η προσπάθεια, από κακό χειρισμό των ίδιων ή από τις πολιτικές συνθήκες της εποχής.

«Ο κυριότερος λόγος ήταν η ανικανότητα και η άρνηση των ελληνικών κυβερνήσεων να χαράξουν μια εθνική στρατηγική για την ανάπτυξη της οινοβιομηχανίας στην Ελλάδα, να εκπαιδεύσουν τους γεωργούς και να στηρίξουν με τη δασμολογική πολιτική την ελληνική παραγωγή. Αντίθετα, εξυπηρετούσαν μια μικρή ομάδα εισαγωγέων, εμπόρων, παραγωγών και βιομηχάνων στενά συνδεδεμένων με τους πολιτικούς και τη μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της εποχής, την Τράπεζα Αθηνών.

Δεύτερος, όχι λιγότερο σημαντικός λόγος, στάθηκε η απουσία συνεργατικού πνεύματος μεταξύ των μικρών επιχειρήσεων στην Αρκαδία την κρίσιμη περίοδο 1860-1940.

Ο τρίτος λόγος, εν πολλοίς απόρροια των άλλων δύο, ήταν η μετανάστευση που ρήμαξε την Πελοπόννησο. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι έφυγαν για την Αμερική και αλλού, με αποτέλεσμα τη μείωση της εργατικής δύναμης και άρα της καλλιεργήσιμης γης».

Σήμερα στην περιοχή Μαντινεία της Αρκαδίας λειτουργούν 11 οινοποιεία εντός ζώνης και 20 εκτός και παράγεται εξαιρετικός αφρώδης οίνος με βάση το μοσχοφίλερο. Το αγαπητό και αρωματικό μοσχοφίλερο θεωρείται κατά ορισμένους γενετικά ξεχωριστή ποικιλία από το φιλέρι και κατά άλλους ένας κλώνος του που αναπτύχθηκε και επηρεάστηκε από τα χαρακτηριστικά του κρύου οροπέδιου της Μαντινείας όπου καλλιεργείται με μεγάλη απόδοση.

Αξίζει να αναφερθεί ότι τη μουσική της ταινίας έχει συνθέσει η Ευανθία Ρεμπούτσικα (ενορχηστρωμένη με 26 μουσικούς από την Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής/ Armonia Atenea) και ο Μάριος Φραγκούλης τραγουδά το βασικό τραγούδι της ταινίας, δυο μεγάλα ατού της παραγωγής πέραν της αξιοποίησης του αρχειακού υλικού που έσωσαν οι Τάσσος Φίντζος, Λεωνίδας Λιάμπεης και τον Ιωάννη Λαγό που διέσωσε την ταινία με όλες τις σκηνές από την παλιά Πελοπόννησο του 1920.

Η ταινία «Arcadia-Champagne d’ Orient» θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 19 Μαρτίου στις 6:30 μ.μ. στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης.

πηγή: www.lifo.gr