Back to top
Δευτέρα, 15 Μαρτίου, 2021 στις 8:41πμ | Κατηγορία: Ιστορικά | Ν.Δ.Κ.
ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΑ.

Κατά την Εαρινή επίθεση του 1921 του Ελληνικού Στρατού εναντίον της οχυρής Τουρκικής θέσης ΑΒΓΚΙΝ-ΚΟΒΑΛΙΤΣΑ, της γνωστής ως γραμμής Ινονού, πλησίον στο Εσκή Σεχήρ, από το πρωί της 15ης Μαρτίου οι Μεραρχίες ΙΙΙ, Χ,VI, του Γ΄ Σώματος Στρατού, δέχτηκαν σφοδρές επιθέσεις ισχυρών Τουρκικών δυνάμεων, που άφησαν στο πεδίο της μάχης πολλούς νεκρούς. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Στρατιώτης Αναστάσιος Σωτ. Τσαρουχάς που έπεσε ηρωικά μαχόμενος στο πεδίο της μάχης.

Ο Αναστάσιος ήταν το δεύτερο αγόρι του Σωτήρη Αναστ. Τσαρουχά και της Αικατερίνης Γαλάνη, αδέλφια του η Γεωργία, ο Χαράλαμπος, ο Ηλίας και ο Θεόδωρος, γεννημένος το 1901 στον Μπεζενίκο νυν Βλαχέρνα Αρκαδίας. 

Απόγονος του Δημητρίου Τσαρουχά, που σκοτώθηκε από τους Τούρκους σε μάχη στη τοποθεσία Σταχτοκούλη πλησίον στα Ξενοπλιάνικα του Μπεζενίκου, αφήνοντας ορφανό το μόλις έξι μηνών παιδί του, τον Αναστάσιο Τσαρουχά (πατέρα του Σωτήρη) και συνεχιστή της γενιάς των Τσαρουχαίων, που ονομάσθηκαν «σκυλόγαλα». Και αυτό διότι μετά την διαφυγή των οικογενειών κυνηγημένων από τους Τούρκους, άφησαν το μωρό σε μία εσοχή βράχου και όταν επέστρεψαν μετά από μέρες το βρήκαν ζωντανό να το βυζαίνει η «γεννημένη σκύλα» που διέθετε η οικογένεια, εξ ου και το παρανόμι «σκυλόγαλο».

 

Σχόλια
  1. Ηλίας Σ. Τσαρουχάς
    20 Μαρτίου, 2021

    Ο Σαλπιγκτής
    (ποίημα του Γεωργίου Αθανασιάδη – Νόβα, 1893-1987)

    Στερνός απ’ όλους δούπησε κι ο Σαλπιγκτής στο χώμα.
    Της σάλπιγγάς του ο αντίλαλος δεν είχε σβήσει ακόμα.
    Της Μικρασίας ξετρέχοντας τα πλάτη πέρα ως πέρα
    πότε αντηχούσε σα λυγμός και πότε σα φοβέρα.

    Άθαφτος λιώνει ο Σαλπιγκτής μες’ στις βροχές.
    Παρέκει η σκουριασμένη σάλπιγγα πιστά του παραστέκει.
    Με του χιονιού το σάβανο τους σκέπασε ο χειμώνας
    κι ήταν βαρύς σαν κόλαση, μεγάλος σαν αιώνας.

    Μα τι κι αν ήρθε η άνοιξη; Μέσα στο νέο χορτάρι
    δε φαίνεται ούτε σάλπιγγα, ούτε σκεβρό κουφάρι.
    Μόνο από νύχτα σε νυχτιά βγαίνει το φάντασμά του
    και ψάχνει στα χαμόκλαδα να βρει τη σάλπιγγά του…

    Μην αποκάμεις, Σαλπιγκτή, και μη λιγοπιστήσεις!
    Χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης.
    Μα θάρθει, θάρθει ένα πρωί που εσύ θα τούς χτυπήσεις
    με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της Νίκης!

Σχολιάστε

Όνομα (υποχρεωτικό)

Email (υποχρεωτικό)

Τηλέφωνο

Σχόλια